چرا بهترین افراد، همیشه بهترین مدیران نمی‌شوند؟

پیدا کردن یک مدیر خوب همواره یکی از سوالات اساسی در سازمان‌ها بوده است. چالش اصلی اینجاست که بسیاری از افراد با داشتن توانمندی‌های فنی یا عملکرد عالی، به جایگاه مدیریت ارتقا می‌یابند، اما در نهایت به دلیل ناکارآمدی در موقعیت جدید، عملکرد ضعیفی از خود نشان می‌دهند. این مسأله به خوبی توسط “اصل پیتر” توضیح داده می‌شود: افراد تا زمانی ارتقا می‌یابند که به موقعیتی برسند که مهارت‌های لازم برای آن را ندارند و در آن سطح ناکارآمد می‌شوند. به بیان ساده‌تر، افراد تا رسیدن به نقطه‌ای که در آن کارایی ندارند ارتقا پیدا می‌کنند و سپس در همان موقعیت باقی می‌مانند.

تحقیقات نشان می‌دهد که ویژگی‌هایی که افراد را برای ارتقا مناسب می‌سازند، لزوماً ویژگی‌هایی نیستند که آنها را به مدیران موفق تبدیل کنند. انتخاب مدیران تنها بر اساس عملکرد فردی یا اعتماد به نفس آنها می‌تواند منجر به تصمیمات نادرست شود. بسیاری از افراد ممکن است علاقه‌مند به پست مدیریت باشند، اما این علاقه به تنهایی نمی‌تواند معیار مناسبی برای موفقیت در این نقش باشد.

در تحقیقی که به بررسی بهترین روش برای انتخاب مدیران انجام شده است، افراد را به گروه‌های سه نفره شامل یک مدیر و دو زیردست تقسیم کرده و عملکرد تیم‌ها را ارزیابی کرده است. نتایج نشان داد که مدیرانی که به صورت تصادفی انتخاب شده بودند، عملکرد بهتری نسبت به افرادی که مشتاقانه به دنبال جایگاه مدیریت بودند، داشتند. این یافته جالب نشان می‌دهد که تمایل به مدیریت یا اعتماد به نفس بالا به تنهایی تضمین‌کننده موفقیت در نقش مدیریتی نیست.

همچنین این تحقیق نشان داد که رقابت سالم و همکاری میان اعضای تیم، عامل مهمی در موفقیت تیم‌ها بود. مدیرانی که به جای خودمحوری بر روی همکاری و ایجاد محیطی حمایتی تمرکز داشتند، نتایج بهتری به دست آوردند. این نکته کلیدی به ما یادآوری می‌کند که توانایی برقراری ارتباط موثر، حل مسائل به صورت تیمی، و تشویق به همکاری می‌تواند ویژگی‌های تعیین‌کننده یک مدیر موفق باشد.

در نهایت، سازمان‌ها باید با تمرکز بر مهارت‌های ارتباطی، توانایی حل مسئله، و ایجاد انگیزه در دیگران دست به انتخاب مدیرانی بزنند که نه تنها توانایی رهبری دارند، بلکه می‌توانند تیم‌های خود را به موفقیت هدایت کنند.